‘If you persevere, in time you will have an entirely different problem – not that life is meaningless, but rather that life has too much meaning.’ - Nick Cave (RHF Issue #258)

Werp de schellen af en kijk. Alleen al vanuit deze lichtgroen bestofte caféstoel is er zoveel: een glinsterend koffiekopje, een nukkig kind, schaduwen, een verwarrend schilderij, de ontelbare over elkaar heen rollende moleculen in een glas water, de rimpelige huid van mijn buurvrouw, de gedachte aan het broodje makreel dat ik zo ga eten, de voorstelling van de smaak van het broodje makreel!

Alles roept iets op en alles heeft potentie: overal liggen ontmoetingen op de loer! De tijd zelf is een voortdurend ontmoeten, een constant belanden in de toekomst, die eeuwig verrast.

Vanuit een ander perspectief is de wereld vervelend repetitief, vermoeiend en ook nogal eenzaam. ‘s Ochtends word je wakker in hetzelfde bed en kijk je naar dezelfde vaalwitte muur. Hoe lang ga je blijven liggen? En dan? Naar hetzelfde café om net als gisteren wéér een zwarte koffie (met koekje erbij) te bestellen om even later bij de viskraam op de hoek wéér een broodje makreel te eten?

Ik waag het en stap uit bed. In de hoek van de kamer staat mijn gitaar. Ik strijk over de snaren. De trilling trekt iets open. Vanbinnen resoneer ik mee.

Betekenis echt vangen is voor ons waarschijnlijk onmogelijk. En toch. Dat toch proberen, iets vangen, langs indirecte wegen, soms sukkelend, soms in extase, de vermoedens achterna. Makreel!